اختلال بیش فعالی کم توجهی (ADHD) یکی از شایعترین اختلالات روانی در کودکان محسوب می شود که ارتباط زیادی با دیگر مشکلات سلامت روان دارد.

 

مطالعات اخیر، اهمیت رژیم غذایی و کمبود برخی مواد معدنی خاص در بروز ADHD را نشان می دهد و گزارش های متعددی دال بر سطوح پایین آهن، روی، منیزیم و اسیدهای چرب امگا 3 و ویتامین D در خون و دیگر بافتهای کودکان مبتلا به ADHD وجود دارد.

افزودنی ها و رنگ های خوراکی در بسیاری از خوراکی ها و تنقلاتی که کودکان استفاده می کنند باعث از دست دادن مواد مغذی می شوند و از این طریق بر عملکرد مغز و رفتار اثر می گذارند. مشاهده شده است که رابطه ای بین بعضی افزودنی های غذایی و پیشرفت ADHD در کودکان وجود دارد.

اصلاح رژیم غذایی مبتنی بر حذف غذاهای فراوری شده (مثل سوسیس و کالباس، انواع کنسروها و ...) و محصولات حاوی رنگ های مصنوعی و نگهدارنده ها و حذف میوه ها و سبزیجات حاوی سالیسیلات همراه با بهبود علائم در بیشتر کودکان بوده است.

همچنین حذف آبمیوه ها و تنقلات حاوی رنگ مصنوعی و بنزوات سدیم از رژیم غذایی باعث کاهش علائم بیش فعالی شده است. غذاهای حاوی سالیسیلات عبارتند از بادام، سیب، گیلاس، هلو، پرتقال، زردآلو، شاه توت، خیار و خیار شور، انگور و کشمش، شلیل، گوجه، آلوبخارا و انواع چای.

مشاهده شده است که رژیم با نمایه قندی بالا و حاوی شکر زیاد باعث تشدید ADHD می شود. کودکی که صبحانه حاوی محصولات با نمایه قندی بالا مصرف می کند در مدرسه حواس پرت و بی قرار بوده و به درس توجه کمتری دارد. بطور کلی مصرف بالای شکر باعث کاهش توجه، حواس پرتی و مشکلات یادگیری می شود.

اسیدهای چرب امگا 3 و امگا 6 نیز نقش مهمی در عملکرد سیستم عصبی دارند و باعث افزایش توجه و کاهش علائم از قبیل تحریک پذیری، بی قراری، بی توجهی و مشکلات یادگیری می شوند. یافته های بسیاری نشان می دهند که کودکان مبتلا به ADHD سطح پایینی از امگا 3 دارند.

منابع غذایی غنی از امگا 3 و امگا 6 عبارتند از ماهی های چرب، بذر کتان، جوانه گندم، گردو، تخم آفتابگردان، کنجد، سویا، روغن ذرت و هسته انگور و اکثر مغزها.

کمبود روی و منیزیم نیز با اختلال در عملکرد بعضی آنزیمها و نوروترانسمیترها باعث ایجاد بسیاری از علائم مربوط به این اختلال می شوند.

مصرف منابع غذایی روی و منیزیم شامل جوانه گندم، انواع گوشت ها، کنجد، شکلات تلخ، بادام زمینی، تخم مرغ، حبوبات، مغزها و لبنیات توصیه می شود.

مطالعات نشان داده اند کودکان مبتلا به ADHD که کمبود منیزیم دارند، مکمل یاری با منیزیم باعث کاهش علائم بیش فعالی در آنها شده است. همچنین در تمام بیماران علائم اختلال بیش فعالی کم توجهی پس از درمان با مکمل منیزیم توام با ویتامین B6 کاهش پیدا کرده است.

مطالعات اخیر همچنین حاکی از ارتباط مستقیم بین ADHD و کمبود ویتامین D بوده است. بطوریکه کمبود ویتامین D در این کودکان بسیار بالاتر از کودکان سالم بوده و مکمل یاری با ویتامین D می تواند در کاهش شدت این اختلال موثر واقع گردد.

"شبنم باقری" کارشناس ارشد تغذیه بالینی دانشکده تغذیه و علوم غذایی

پایان خبر